Nie uciekniesz przed przeznaczeniem – recenzja książki „Szamanka od umarlaków”

Okazało się bowiem, że Ida jest szamanką od umarlaków. Inaczej mówiąc: na każdym kroku widzi duchy. W dodatku jako medium i banshee potrafi przewidzieć czyjąś śmierć. Ida w obcym mieście, otoczona przez dusze zmarłych… To nie mogło się dobrze skończyć. Całe szczęście dziewczyną w porę zaopiekowała się mieszkająca we Wrocławiu ciotka Tekla – medium z dość specyficznym stylem bycia. To ona udziela cennych lekcji młodej szamance od umarlaków. A Pech nie śpi i czeka tylko na okazje. Harpia, czarny mag i stado demonów – gorzej już być nie mogło! A może jednak?

Pech chciał inaczej

Fabuła powieści skupia się oczywiście na głównej bohaterce. Śledzimy losy młodego medium, które dopiero stawia pierwsze kroki w swoim nowym fachu. W nauce pomaga dziewczynie irytująca ciotka Tekla, ale to właśnie Ida skradła całą moją uwagę swoim ciętym językiem i sarkastycznym podejściem zarówno do życia, jak i innych ludzi. Od samego początku nie miała zamiaru kontynuować magicznych tradycji, dlatego na każdym kroku stara się postępować na przekór rodzinie. Jednak Pech życzy sobie zupełnie czegoś innego. I to właśnie on jest ciekawym motywem. W powieści Raduchowskiej został w pewien sposób upersonifikowany, stając się niejako jednym z bohaterów. Przejawia typowe dla ludzi uczucia, takie jak smutek czy radość, ale jego głównym zadaniem jest uprzykrzanie życia Idzie.

Gdzie zakończenie?

Wespół z ciekawą historią idzie znakomity język, jakim posługuje się autorka – bogaty w metafory i humor znacznie uprzyjemnia lekturę. Styl pisania jest bardzo lekki i prosty, przez co książkę można przeczytać naprawdę szybko. I tutaj pojawia się wada, czyli samo zakończenie. A konkretnie jego brak, bo fabuła urywa się dość niespodziewanie – nie dość, że większość wątków nie zostaje rozwiązana, to dodatkowo na ostatnich stronach pojawia się jeszcze więcej niewiadomych. Co z drugiej strony zachęca do sięgnięcia po kontynuację, czyli Demona luster. Spodziewałam się jednak zamkniętej historii i poczułam niemałe rozczarowanie – przed sięgnięciem po ten tytuł, nie miałam pojęcia, że jest to dylogia.

Nareszcie bez marysuizmu!

Największą zaletą powieści jest brak wątku romantycznego. Nareszcie dostałam książkę, w której protagonistka nie wodzi wzrokiem za umięśnionymi facetami i nie wyznaje im wiecznej miłości. Uwielbiam ogromny dystans, z którym Raduchowska traktuje swoich bohaterów. Dzięki temu czytelnik może odpocząć od ideałów i zacząć utożsamiać się z postaciami. I to jest chyba największy plus Szamanki od umarlaków. Dodajmy do tego ogromną dawkę ironii, czarnego, sarkastycznego humoru oraz personifikowania Pecha, a powstanie coś zupełnie nowego i świeżego.

Czy polecam? Owszem!

Dobrze, że wydawnictwo postanowiło wznowić powieść. Inaczej pewnie nie sięgnęłabym po ten tytuł i ominęłaby mnie cała zabawa. Do tej pory nie słyszałam nawet o twórczości Martyny Raduchowskiej, ale teraz zacznę baczniej przyglądać się twórczości autorki. Nie pozostaje mi nic innego, tylko niezwłocznie sięgnąć po drugi tom i powrócić do świata, gdzie bezapelacyjnie króluje złośliwy Pech.