Dobre pierwsze wrażenie
W niewielkim pudełku znajdziemy talię kart, ołówek i notesik do podliczania punktów. W oczy rzucają się grafiki, które zostały na nowo stworzone dla polskiej wersji językowej gry i są zdecydowanie ładniejsze od oryginalnych. Bardzo mi się podobają i jestem pewna, że przyciągną wzrok niejednego gracza szukającego prostszych, rodzinnych tytułów.
Przygotowanie zajmuje tylko chwilę. Należy potasować talię, rozdać graczom po jedenaście kart, a z reszty utworzyć stos dobierania. Każdy otrzymuje także kartę pomocy, która wyjaśnia zasady punktowania. Można rozpocząć rozgrywkę.
Wszyscy wybierają po jednej karcie z ręki, po czym umieszczają ją przed sobą, a pozostałe podają graczowi po lewej stronie. W ten sposób wykładają ich przed sobą dziesięć, a ostatnia zostaje zachowana na drugi etap, w którym dostajemy znowu dziesięć kart i ponownie draftujemy je, ale tym razem w prawo.
Po dwóch rozdaniach każdy powinien mieć przed sobą krainę stworzoną z dwudziestu kart. Jedyne, o czym trzeba pamiętać, to ułożenie ich na planie czworokąta 5×4. Następnie podliczamy punkty i wyłaniamy zwycięzcę.
Szybko, ładnie i zgrabnie
Ekosystem to karcianka, która zajmie nam maksymalnie 20 minut, ponieważ wszyscy rozgrywają swoje tury jednocześnie. Nawet w pełnym, sześcioosobowym składzie nie powinniśmy spędzić nad stołem więcej czasu. W dodatku pudełko jest niewielkie, a zasady bardzo proste, dzięki czemu do stołu można zaprosić niedoświadczonych graczy i dzieci.
Jak to w grach z draftem bywa, nie do końca mamy kontrolę nad tym, co nam przyjdzie na rękę i z czego będziemy musieli wybierać. Jednak na początku mamy na tyle dużo kart, że znaczna ich część do nas wróci, więc można próbować coś zaplanować. Ponadto widzimy pozostałe krainy, więc możemy zgadywać, w jakim kierunku pójdzie ich rozbudowa i na jakie karty czekają ich właściciele.
Czy zaawansowani gracze zainteresują się tak prostą karcianką? Myślę, że tak, szczególnie jako grą uczącą draftu i wprowadzającą planowanie w układaniu wzoru, ale także jako przerwą między większymi tytułami. Na przygotowanie składa się potasowanie talii i rozdanie kart, więc przy innych tytułach, których rozłożenie zajmuje dużo więcej czasu, ta propozycja wydaje się bardzo atrakcyjna.
Moim pierwszym skojarzeniem po rozegranej partii była uproszczona Kaskadia. Tam układamy żetony zwierząt na płytkach terenu i musimy myśleć jednocześnie o jak najlepszym ułożeniu dwóch warstw. W Ekosystemie tworzymy prostokąt z kart, co sprowadza się do zaplanowania tylko jednego poziomu, ale ogólne założenie jest podobne – konkretne zwierzęta lub elementy przyrody punktują za sąsiedztwo, liczbę lub brak danej karty w otoczeniu. Poziom trudności wzrasta wraz z każdą dołożoną kartą, ponieważ musimy się zmieścić w wyznaczonych granicach, co nie zawsze odpowiada optymalnemu układowi. Podkręca to rywalizację wraz ze zbliżającym się końcem rozgrywki.
Punktacja jest też dosyć dobrze dopasowana do tego, co przedstawiają karty. Ważka zapewnia punkty za długość sąsiadujących z nią potoków, niedźwiedź za znajdujące się obok niego pstrągi i pszczoły, a wilk za największą watahę w całej krainie. I chociaż ikony bardzo dobrze pokazują ich warunki punktowania, a karta pomocy rozwiewa wszelkie wątpliwości, to ani jedno, ani drugie nie będzie nam potrzebne już przy drugiej rozgrywce, ponieważ intuicyjnie połączymy zwierzęta i podstawową wiedzę o nich z zasadami gry.
Reguła luk w ekosystemie dobrze zapobiega małej różnorodności krain i taktyce polegającej na wybraniu wąskiej puli zwierząt i zapchaniu nimi swojego prostokąta. Za nieobecność zbyt wielu rodzajów kart przed nami dostaniemy karę w postaci utraty punktów. Dlatego równowaga to cel, który powinien nam przyświecać od początku rozgrywki, bo dzięki niej możemy liczyć na zwycięstwo.
