Basilica to dwuosobowa gra kafelkowa, którą niektórzy mogą kojarzyć z poprzedniego wydania z 2010 roku. Tegoroczna reedycja zyskała nowego wydawcę i logo oraz odświeżone komponenty. Zamieniono m.in. mało klimatyczne kosteczki na drewniane piony budowniczych i dodano bardzo fajną wypraskę. I chociaż oprawa graficzna nie przypadła mi szczególnie do gustu, to nie da się ukryć, że jest dobrze dopasowana do średniowiecznej tematyki.
Jak zostać wybrańcem królowej?
Przygotowanie polega na rozdaniu graczom pionów i żetonów w wybranych kolorach oraz po jednej drewnianej monecie. Na środku umieszczamy planszetkę i zgodnie z ilustracją układamy we wgłębieniach po trzy płytki z każdej strony – po jednej awersem ku górze, czyli z widocznym sklepiskiem, a po drugiej rewersem, czyli z rozkazami. Obok, na tor punktacji, trafiają drewniane piony – po jednym od każdego z graczy oraz królowa. Monarchini będzie się poruszała za każdym razem, gdy zostanie wybudowana płytka sklepiska z symbolem korony. Po jej wejściu na 10, 20 i 30 pole gracze będą podliczali swoje punkty, a następnie usuwali dwa najwyższe rzędy swoich kafelków, budowniczych, żetony i rusztowania. Pozostałą część wybudowanej bazyliki każdy przesuwa w stronę planszy w niezmienionej pozycji.
W swoim ruchu należy wykonać trzy akcje. Możemy wybrać odkryte sklepisko i ułożyć po swojej stronie planszy głównej, postawić budowniczego na właśnie wybudowanej płytce lub wykonać rozkaz. Należy pamiętać, że druga możliwość jest dostępna tylko bezpośrednio po pierwszej. Poza tym możemy wykonywać ruchy w dowolnej kolejności i ilości, np. trzy razy wykonać rozkaz lub dwa razy rozbudować bazylikę i raz użyć budowniczego. Gdy zabieramy sklepisko, leżący po drugiej stronie rozkaz – odwracamy i przekładamy na puste miejsce, natomiast lukę w rozkazach uzupełniamy kafelkami ze stosu dobierania.
Nasz obszar gry jest ograniczony szerokością planszetki, więc rząd może mieć maksymalnie pięć płytek. Potem możemy dokładać już tylko na niższych poziomach. Do punktacji liczą się obszary tego samego koloru, na których stoją nasze piony, więc musimy dbać nie tylko o kolorystykę, ale także o pracowników. Osoba mająca więcej budowniczych na danym kolorze otrzymuje punkty za liczbę płytek, natomiast ta z mniejszą – za swoich pracowników. Gra kończy się, gdy królowa trzy razy uruchomi podliczanie punktów lub gdy stos płytek zostanie wyczerpany po raz drugi, co również wywołuje trzecią punktację.
Pojedynek architektów
Basilica to niepozorna planszówka, w którą grało mi się przyjemniej, niż się spodziewałam. Początkowo była to zwykła układanka, w której próbowałam przede wszystkim najlepiej wykorzystać dwukolorowe sklepiska, należące do obu obszarów kolorystycznych. Po kilku spokojnych ruchach zaczęło się wykorzystywanie rozkazów. Najpierw tych z korzyściami dla mnie, a potem takich, które przeszkadzały przeciwnikowi. Dzięki nim możemy m.in. przesuwać budowniczych, usuwać wybrane fragmenty sklepienia, blokować optymalne ruchy przeciwnika rusztowaniami lub ulepszać naszych pracowników.
Z każdą kolejną rozgrywką grało mi się przyjemniej. Mimo że losowość w wykładaniu płytek obok planszy głównej może mocno pokrzyżować plany, to nadal mamy inne dostępne ruchy. Ponadto niezbyt długa, niespełna godzinna partia pozwala na odegranie się w kolejnej rozgrywce. Chociaż nawet ograniczony do trzech akcji wybór powodował, że tury przedłużały się z powodu prób wykombinowania optymalnego ruchu.
Basilica powinna spodobać się fanom prostych, ale wymagających myślenia, gier kafelkowych, w których zdobywanie punktów jest równie ważne, co przeszkadzanie rywalowi. Z powodzeniem zagrają w nią nie tylko dorośli, ale także dzieci, które podczas rozgrywki nauczą się planowania i przyjmowania z godnością negatywnych dla nich decyzji przeciwnika.
