„Ok. Show me”, czyli rocznica premiery „Christine”

Film o aucie, które ma swoje sympatie i antypatie (a te nie żyją długo) odniósł wielki komercyjny sukces i zarobił ponad 20 mln dolarów.

Koncepcja wyszła spod pióra genialnego Stephena Kinga, jednak są pewne różnice między książką a scenariuszem. Np. w powieści Kinga ​​samochód był opętany przez złego ducha jego poprzedniego właściciela, Rolanda D. LeBaya, podczas gdy filmowa wersja historii pokazuje, że zły duch samochodu objawił się na dzień, w którym został zbudowany.

Już w fabryce Plymouth Fury miażdży rękę jednego z pracowników, a drugi ginie w jego wnętrzu. Ponad dwadzieścia lat później zdezelowane auto trafia w ręce nieśmiałego nastolatka – Arnolda „Arnie” Cunninghama. Kupuje je od od brata byłego właściciela – George’a LeBay’a. Samochód ma już imię – Christine. Nowy właściciel chce je odnowić, więc spędza dużo czasu w garażu. W miarę upływu dni jego charakter się zmienia, staje się paranoiczny i arogancki. Okazuje się, że w tym aucie samobójstwo popełnił Roland i jego rodzina.

W filmie wystąpili m.in.: Keith Gordon jako Arnie Cunningham, John Stockwell jako Dennis Guilder, Alexandra Paul jako Leigh Cabot, Robert Prosky jako Will Darnell, Harry Dean Stanton jako detektyw Rudy Junkins. Reżyserował John Carpenter.

Zdjęcia rozpoczęły się w kwietniu 1983 r., w kilka dni po opublikowaniu powieści Kinga. Podobno bliźniaczka Alexandry – Caroline Paul pojawiła się na planie, o czym siostry nie wspomniały Carpenterowi, dopóki jedna ze scen nie była zrobiona. Caroline wspominała:

Moje zawodowe pchanie sprzęgła trafiło do filmu.

John Carpenter szukał  modeli samochodów po całym stanie. Kupił dwadzieścia cztery zniszczone sztuki, dzięki którym zbudował siedemnaście filmowych aut.

Christine niszczy każdego, kto za bardzo zbliży się do Arniego, zabija też jego prześladowców. Na dodatek ma magiczną moc powracania do stanu fabrycznego, niezależnie od okoliczności. Jak kończy się ta demoniczna historia? Oczywiście, każdy wie. Co nie zabija (nomen omen) przyjemności obejrzenia tego dzieła kolejny raz, na przykład aby uczcić dzisiejszą rocznicę.