„Star Force 9: Martwe słońce” już w księgarniach!

Kyle Riggs zasiada na tronie Imperium Ziemskiego, ale nie może zaznać spokoju. Wyzwolił swoją ojczystą planetę od tyrana tylko po to, by go zastąpić. 

W „Martwym słońcu”, dziewiątej powieści z serii Star Force, zaczyna się ostatni rozdział wielkiej wojny między żywymi istotami a maszynami. Obie strony rozwinęły nowe technologie i przemysł zbrojeniowy. Siły Gwiezdne i makrosy próbują nawzajem wyeliminować się z gry w walce na śmierć i życie całych gatunków. Zanim zniszczy maszyny, Riggs musi się jednak dowiedzieć także, kto jest zdrajcą w jego własnych szeregach.

Fragment powieści:

Dzień później orbitowaliśmy wokół martwego słońca. Nie była to jednak standardowa, gładka orbita – byliśmy zbyt blisko. Musieliśmy wciąż mieć uruchomione silniki, żeby utrzymać odległość, a wokół wymarłej gwiazdy unosi­ła się cienka, pylista atmosfera, której tarcie mogło przypa­lić kadłub, gdybyśmy zbytnio się zbliżyli.

Znalezienie tego, czego szukaliśmy, nie zajęło nam dłu­go. Z większej odległości trudno było wykryć słabe emisje, ale z bliska nie mieliśmy wątpliwości, że na powierzchni obiektu znajduje się kopuła energetyczna.

Wielokrotnie natykaliśmy się już na tego rodzaju bazy. Ta miała około szesnastu kilometrów średnicy i bez wątpie­nia chroniła najcenniejsze zasoby: fabryki.

– Jestem pod wrażeniem – powiedziałem, gdy przejrza­łem odczyty. – Zbudowały to tutaj, na widoku. Co za szalo­ne miejsce na bazę! Każdy okręt musi lecieć z pełną mocą silników, by uciec z tej studni grawitacyjnej. Prawie ją prze­gapiliśmy, bo myśleliśmy, że to wykluczone.

– Może dlatego to zrobiły – zasugerowała Nomura.

– Być może. Ale nie wydaje mi się. Raczej mają inny po­wód. Może jakiś rzadki surowiec? Makrosy zazwyczaj nie budują baz z myślą o podstępach. Nie są zbyt dobre w cho­waniu się, polegają raczej na agresji.

Nie odpowiadała ani nie kiwała nawet głową. Nomura była dziwnym oficerem. Lubiłem ją, ale nie byłem w stanie stwierdzić, co myśli.

Makrosy lubiły budować fabryki pod osłoną silnych tarcz energetycznych, co chroniło je przed bombardowaniami z orbity. Tylko broń atomowa mogła je zniszczyć. Z uśmie­chem wydałem rozkaz wypuszczenia bomb.

– Zaczynamy bombardowanie, kapitanie. Proszę zrzucić wszystko, co mamy, po trzech stronach kopuły. To oznacza jakieś czterdzieści osiem głowic.

Nomura nie kwestionowała mojego rozkazu. Nie powie­działa, że marnuję amunicję ani żebym poczekał na wypa­dek, gdybyśmy znaleźli kolejną kopułę. Wprowadziła dane celownicze, przekazała je do pozostałych krążowników i wszystkie wystrzeliły.

Oczywiście wymagało to koordynacji czasowej. Chcieli­śmy, aby bomby spadały jedna za drugą, ale żeby zarazem nie niszczyły się nawzajem. Nie było to proste. Jako że kopuła była spora, uderzyliśmy w trzy punkty jednocześnie. Każdy okręt celował w miejsce o równej odległości od pozostałych. Gdy się zsynchronizowaliśmy, komputery wypuściły pociski w szesnastu salwach, w piętnastosekundowych odstępach.

– Przy odrobinie szczęścia zniszczymy cel po paru pierw­szych uderzeniach. Jeśli rakiety nie ulegną zniszczeniu, niech polecą z powrotem na orbitę, gdzie je zbierzemy.

Nomura dokonała paru obliczeń i pokręciła głową.

– To niemożliwe, sir. Grawitacja jest zbyt wysoka. Nie uda nam się ich zawrócić.

– Cholera. No cóż, jeśli zniszczą makrosy, to nie ma to znaczenia.

Czekałem i czekałem przez trzy minuty, zanim bomby spadły. Moi ludzie wiwatowali za każdym razem, gdy jedna z nich uderzała w kopułę. Podniosła się gigantyczna chmu­ra pyłu i odłamków.

– Jak idzie? Przebiliśmy się?

Sześć fal pocisków trafiło już w cel, a pozostałe były w drodze. Chciałem to w końcu mieć za sobą. Toczyłem już kolejną bitwę, tę, która naprawdę się liczyła – bitwę o Ziemię.

– Czujniki nie wykazują penetracji, sir – odparła No­mura.

Z pochmurną miną wyświetliłem na ekranie strumień danych. Przyjrzałem się liczbom.

– Kopuła wciąż trzyma.

– Nadchodzi szóste uderzenie.

– Proszę wyświetlić przybliżoną symulację tego, co kryje się za chmurą pyłu – rozkazałem.

Nomura zawahała się.

– To niezbyt dokładne dane.

– Dlatego powiedziałem „przybliżoną”.

Wcisnęła parę przycisków, a ja zacząłem się pocić. Zanim skończyła, wylądowała ósma salwa. Połowa naszych rakiet trafiła już w cel.

Na razie wyglądało na to, że nie odnieśliśmy sukcesu. Kopuła była pomarańczowa, a nie śnieżnobiała, co ozna­czało, że jest znacznie obciążona. Nie przebiliśmy się jed­nak, pole siłowe trzymało. Nie przestało działać nawet na chwilkę potrzebną, by do środka wleciała choć jedna gło­wica atomowa.

– Cholera – powiedziałem, gdy spadła dziewiąta salwa i po trzech stronach kopuły pojawiły się kolejne rozbłyski. – Nie mamy już pełnej synchronizacji. Uderzenia po północ­nej stronie mają niemal sekundę opóźnienia.

– Wprowadzam korektę – odpowiedziała spokojnie No­mura.

– Korektę? Za późno!

Gdy uderzyła jedenasta i dwunasta salwa, byłem wściekły. Dopiero przy dwunastej zauważyłem poprawę synchroniza­cji – tym razem wszystkie trzy wybuchy były jednoczesne. To sprawiło, że cała kopuła zamigotała i z pomarańczowej zmieniła się w czerwoną.

– Tak lepiej. Jeszcze tylko cztery.

Wszyscy czuliśmy to napięcie. Nikt już nie wiwatował, spoglądaliśmy na ekrany w milczeniu. Nie było czasu na poprawki. Zrobiliśmy, co w naszej mocy.

Ostatnie cztery salwy uderzyły w kopułę… ale nie znisz­czyły jej.