Co tam w pudełku?
Niewiele, ale jest wszystko, co niezbędne – instrukcja, cztery zasłonki, jeden notes, dwadzieścia jeden kart z pytaniami oraz dwadzieścia płytek szyfru. Czytając zasady, dowiadujemy się, że w trakcie rozgrywki uczestnicy ukrywają swoje płytki za zasłonkami, (pomagają one również pamiętać m.in. o możliwych akcjach). Ponadto każda osoba otrzymuje arkusz z notesu, który służy do zapisywania wskazówek i śledzenia postępów. W zależności od ilości graczy wykorzystywana jest dana liczba rzędów. Karty z pytaniami, kluczowe w rozgrywce, różnią się od siebie – pojawiają się na nich pytania o kolor, położenie lub wartość płytek. Gracz może więc uzyskać informację o posiadanych przez innych graczy płytkach szyfru (występują one w kolorze białym i czarnym, z jednym wyjątkiem – płytki z cyfrą pięć są zielone).
Niewielka dla niewielu
Rozgrywka przeznaczona jest dla 2-4 graczy. Wybierając jedną z sześciu kart leżących na środku stołu, dążymy do tego, aby odgadnąć swoje kody. Przebieg gry zależy od ilości uczestników. Podejmując się rozgrywki we dwójkę, działamy szybko, ponieważ musimy pierwsi odgadnąć, w jakiej sytuacji znajduje się nasz przeciwnik (wykonujemy tury do momentu, kiedy jeden z graczy nie odgadnie poprawnie pięciu płytek ukrytych za zasłonką drugiego). Grając w trzy lub cztery osoby, musimy pilnować nie jednego, a kilku ciągów cyfr. W tej sytuacji uratować może nas tylko skupienie (wykonujemy tury do momentu, kiedy jeden z uczestników poprawnie odgadnie kod z zakrytych płytek znajdujących się pośrodku stołu; żeby jednak tak się stało, musimy koncentrować się również na działaniach naszych przeciwników). Uwzględniając to, co zostało przekazane w tej recenzji, możecie domniemać, że jest to propozycja idealna dla matematyków czy logików, jednak uwierzcie – ta gra wciągnie każdego! Jeżeli zaangażujecie w rozgrywkę dziesięciolatka/kę (najniższy wiek rekomendowany przez twórców), początkowo zapewne będzie on/a potrzebował/a pomocy, jednak sądzę, że ani się obejrzycie, a będziecie musieli się nieźle natrudzić, żeby nie przegrać!
O plusach i minusach
Niekwestionowanym plusem gry jest to, że jest ona niezwykle szybka! Gracze zadają pytania o łączną wartość liczb na kafelkach kodu, kolor płytek albo ich pozycję (każdy w swojej turze) i odgadują – dedukując – poprawny kod przeciwnika. Każda rozgrywka mobilizuje graczy do ćwiczenia umiejętności logicznego i analitycznego myślenia. Złam ten kod charakteryzuje swoista gamifikacja, która angażuje wszystkich uczestników. Rozgrywki są więc bardziej interesujące niż klasyczne propozycje edukacyjne i łamigłówki. Grając we dwójkę, na pewno zauważycie, że rozgrywka jest bardziej dynamiczna, ale nie zniechęcajcie się – im więcej osób, tym weselej! Spróbujcie wszystkich wariantów, a jest ich ogromna ilość (regrywalność na propsie)!
