Wszyscy jesteśmy superbohaterami
Dzieci, które rodzą się w 1989 roku, są bez wątpienia wyjątkowe. Posiadają moce takie jak m.in. teleportacja, absorpcja dźwięku, możliwość komunikacji ze zmarłymi. Ich obecność w pozornie zwyczajnym świecie jest nieprzypadkowa i wie o tym najlepiej niejaki sir Reginald Hargreeves, który adoptuje i szkoli siedmioro adeptów.
Źródło: Netflix
Opowieść o tej rodzinie to klasyczna family drama. Dysfunkcyjność relacji wysuwa się na pierwszy plan, natomiast elementy świata przedstawionego, spójne z koncepcją gatunku, stanowią tło dla głównego wątku. Owa dysfunkcyjność pogłębia się jeszcze bardziej w nowym sezonie, kiedy bohaterowie cofają się w przeszłość. Reggie, „dobroduszny” ojczulek, nie będzie jednak skłonny wyjaśnić członkom swojej (skądinąd przyszłej?) rodziny, jak zapobiec temu, co nieuniknione.
Dallas, lata 60.
Źródło: Netflix
Początek drugiego sezonu można było łatwo przewidzieć – jak Piątka skacze, nigdy nie wiadomo, gdzie wyląduje. Każdy z rodzeństwa dostał nową szansę, aby zbudować swoje szczęśliwe (?) życie. I wygląda na to, że naprawdę im się to udało! Bohaterowie raczej nas nie zaskakują: Klaus (Robert Sheehan) posiada quasi-hippisowską sektę, a w jego przygodach konsekwentnie towarzyszy mu Ben (Justin H. Min); Luther (Tom Hopper) jest mistrzem walk i ochroniarzem gangstera; Allison (Emmy Raver-Lampman) walczy o prawa obywatelskie dyskryminowanych Afroamerykanów, a Diego (David Castañeda) cierpi na kompleks superbohatera i obecnie znajduje się w zakładzie psychiatrycznym.
Źródło: Netflix
Najbardziej rozczarowuje sposób, w jaki twórcy ukazali Vanyę (Ellen Page) w nowych odcinkach. Chorująca na amnezję dziewczyna już od pierwszych odcinków nie kryje sympatii do swojej pracodawczyni, co zwiastuje rychły romans. Numer Pięć (Aidan Gallagher) natomiast – jak to Numer Pięć – będzie musiał wszystko naprawić, bo inaczej… czeka nas wszystkich a p o k a l i p s a. Wielopłaszczyznowość tego sezonu opiera się na dwóch założeniach – każdy z bohaterów ułożył sobie życie w nowej rzeczywistości i zaakceptował zmiany, przeszłość jednak powraca wraz z pojawieniem się Numeru Pięć w latach 60., który dąży do tego, aby na nowo zjednoczyć The Umbrella Academy!
Z przesłaniem
Źródło: Netflix
Inspirujące jest to, że twórcy produkcji Netflixa traktują pierwowzór, komiks Gerarda Waya i Gabriela Bá, jako inspirację. Świadomie przerysowują oni niektóre historie (dzięki, Kate Walsh!), aby widz nie czuł się znudzony i rozczarowany. Z drugiej strony w fabułę zostały sprytnie wplecione dwa istotne wątki: miłości homoseksualnej oraz walki o godność osób czarnoskórych w latach 60. w Stanach Zjednoczonych.
Źródło: Netflix
Warto również podkreślić, że akcja serialu dzieje się w czasie niezwykle ważnego (i tragicznego) wydarzenia w dziejach – zamachu na trzydziestego piątego prezydenta USA Johna F. Kennedy’ego. Na tle politycznych motywów obserwujemy, jak dysfunkcyjność rodziny się pogłębia. Rzeczywistość, w której się odnaleźli, pozwoliła im zobaczyć, że najpierw muszą zaakceptować samych siebie, aby inni mogli zaakceptować ich odmienność. W drugim sezonie The Umbrella Academy istotne są emocje postaci i na nie twórcy zwracają szczególną uwagę – nie brakuje zwrotów akcji, wybuchów złości, namiętności. Jest mrocznie, ale nie odstręczająco. Bohaterowie są wielowymiarowi, a różnorodność wątków pozwala widzowi naprawdę dobrze się bawić.
Słowo pochwały
Źródło: Netflix
Największe brawa należą się Robertowi Sheehanowi (Klausowi) oraz Aidanowi Gallagherowi (Numerowi Pięć). Nie chodzi o napisany scenariusz, warunkujący zachowanie postaci, a o pracę włożoną przez aktorów w przygotowanie się do roli. Warto wspomnieć, że w drugim sezonie The Umbrella Academy został interesująco rozwinięty wątek Bena, podczas gdy skomplikowana relacja między Allison i Lutherem zeszła niejako na dalszy plan, co z perspektywy widza wydaje się lepsze dla produkcji.
Źródło: Netflix
Podoba mi się również to, że hollywoodzka Ellen Page wyszła z cienia i teraz możemy oglądać jej radosne oblicze. Podróż w czasie, którą odbyli (odbędą) bohaterowie, ma jeszcze jeden plus – do fabuły wracają postaci, które zginęły w pierwszym sezonie. Nie jest to tylko wspomniany już sir Reginald Hargreeves, ale także Pogo (i uwaga – jego kreacja jest jednak inna od tej, którą znamy). Powrót do przeszłości sprawia, że serial ogląda się naprawdę dobrze, chociaż – należy to uwzględnić – wiele wątków nie kończy się w oczywisty sposób, co jest sygnałem, że pojawi się trzeci sezon. Zakończenie daje jasno do zrozumienia: my, Hargreevesowie, wrócimy, pomimo że nasz świat wygląda nieco inaczej.
