Zwykli policjanci w niezwykłym mieście. „Gotham Central: Corrigan” – recenzja komiksu

Skorumpowani gliniarze

Ponownie dostaliśmy komiks podzielony na cztery historie. I nim przyjdzie nam poznać tytułową, zagłębiamy się w poboczne wątki. Tak więc tom czwarty otwiera opowieść zatytułowana Natura. Funkcjonariusze GCPD, którzy zaprzedali duszę diabłu i przy każdej możliwej okazji dodatkowo wypełniają swoje portfele, wpadają w ogromne tarapaty. Przyczyniając się do śmierci pozornie nic nieznaczącej małolaty, zwracają na siebie uwagę nie tylko kolegów z Wydziału Poważnych Przestępstw. Na pewno sprawiedliwości stanie się zadość. Po tym krótkim wprowadzeniu dostajemy historię, która uderza z grubej rury. W Martwym Robinie policja odnajduje ciało tytułowego bohatera, Robina, najbliższego współpracownika Batmana. Ten automatycznie staje się głównym podejrzanym o morderstwo, jednak nikt nie spieszy się z oskarżeniem Mrocznego Rycerza. Kiedy nikt nie może rozwiązać zagadki zgonu rzekomego Cudownego Chłopca, a pojawienie się ciała kolejnego Robina jeszcze bardziej wszystko komplikuje, do pomocy zostaje wezwana drużyna Nastoletnich Tytanów.

Trzeci zeszyt, Krwawa niedziela, wnosi do serii powiew naprawdę wielkiego superbohaterskiego świata. Gotham pogrąża się w chaosie, wywołanym przez Spectre’a, kosmiczny byt. Gdy w wyniku jego działań otwarta zostaje istna puszka Pandory, mieszkańcy wpadają w panikę. Na pomoc przychodzi im członek Ligi Sprawiedliwości – Shazam. I pora na wisienkę na torcie, czyli ostatnią opowieść. Corrigan II nawiązuje do wydarzeń opisanych w poprzednich tomach Gotham Central. Nasila się konflikt pomiędzy parą detektywów Renee Montoyą i Crispusem Allenem a szefem techników Jimem Corriganem. Ci pierwsi to oddani służbie policjanci, natomiast ten drugi dał się poznać jako kawał skorumpowanego drania, zdolny do czynów godnych gangstera. Do tego czuje się całkowicie bezkarny… Afera wisi w powietrzu, a w Gotham nie ma miejsca na szczęśliwe zakończenia.

Źródło

Zmiana na dobre, ale czy lepsze?

Ostatni tom komiksu również został napisany przez Eda Brubakera, mistrza mrocznego kryminału, oraz Grega Ruckę. Byłam więc spokojna o fabułę i spójność z poprzednimi historiami. Moje obawy budziła jednak warstwa graficzna. Po odejściu Michaela Larka, który stworzył ilustracje do trzech pierwszych wydań, zastąpił go Stefano Gaudiano. Jego prace mogliśmy podziwiać w poprzednim tomie zatytułowanym W obłąkanym rytmie. I jak się okazało, Gaudiano idealnie wczuł się w brudny, brutalny i ponury klimat Gotham, serwując raz za razem czytelnikom wizualne majstersztyki. I pomimo że byłam przyzwyczajona do surowości i ekstrawagancji Larka, to ten rysownik niczym mu nie ustępuje.

To już naprawdę koniec

Gotham Central to jedna z najlepszych serii spod szyldu DC, jakie miałam okazję kiedykolwiek przeczytać. To właśnie od tych zeszytów rozpoczęła się moja przygoda ze wspomnianym uniwersum i jestem wdzięczna wydawnictwu Egmont, że pomimo znikomej obecności Batmana, postanowiło wydać tak wspaniałe historie. Bo to właśnie one zasługują na twardą oprawę, kosztowny papier, branżowe nagrody i godne ekranizacje. Żałuję, że twórcy serialu Gotham nie oparli fabuły właśnie na tych komiksach. Może w przyszłości się to zmieni i zwrócą uwagę na te tytuły. W końcu, jak udowodnili Brubaker i Rucka, porządku w mieście nie musi pilnować tylko Mroczny Rycerz.