Jeśli zastanawiacie się nad kupnem książki od wydawnictwa Zysk i S-ka to przeczytajcie fragment powieści. Empatajzer od Aleksandry Borowiec jest godny uwagi.
Facet rusza w lewo, w stronę porośniętej roślinnością ściany.
Jego krok ma w sobie coś magnetycznego, niesie obietnicę odpowiedzi.
Nie sposób oderwać wzroku, nie sposób nie ruszyć za nim.
A potem – to nieprawdopodobne – po prostu odchyla pnącza, naciska
coś kilka razy w skupieniu. I pyk, ściana rozsuwa się, ujawniając
tajemne przejście.
No tak.
– Dalej wchodzi pani sama.
– Chyba sobie, cholera, kpisz – warczy Sara, która w jednej chwili
odzyskuje kontenans. – Ty idziesz pierwszy, dupku. Prędziutko.
Ale nie ma takiej potrzeby. Bo za drzwiami schody. Na schodach kroki. A
za krokami, z maleńkiej chatki na kurzej nóżce gdzieś na samym
szczycie Empathy, schodzi człowiek, którego twarz Sara zna lepiej niż
swoją.
– Nareszcie – mówi Inżynier. – Co tak długo?
Wypłosz kłania się mu z szacunkiem i wycofuje się rakiem z
przejścia. Poły koszuli gną się w wiernopoddańczych ukłonach. Sara
natomiast spokojnie mogłaby zszyć sobie z Lotem i jego żoną
patchwork rodzinny.
– Pani komisarz? – ponagla ją Inżynier ciepło. – Wszystko w
porządku? Zapraszam – uśmiecha się – na górę. Jeszcze chwilkę i
będę cały dla pani.
Idzie przodem. Jego wysoka, chuda sylwetka kołysze się jak na wietrze.
Jest w tym coś kojącego, co przywodzi na myśl drzewo pokryte meszkiem
pierwszej, świeżej zieleni.
Sara ze zdumieniem zauważa, że ta podejrzana wilgoć dżungli, co do
której zdawało się, że zostawiła ją za sobą, zagnieździła się
jej w oczach. Próbuje otrzeć ją rękawem kurtki najdyskretniej jak
się da.
– To po to ta dżungla – mówi Inżynier, nie odwracając się. –
Żeby mogli płakać.
Schody ciągną się chyba przez całą wysokość budynku, nie mają
końca.
Im wyżej wchodzą, tym dalej jest Mizeria, Cholerka, Mignier. Nawet
Katia, nawet ona jest daleko, choć dzieli je jedna ściana, jeden mur.
Książkę możecie kupić tutaj.