To nie mój syn! „Impostor” – recenzja filmu

Jednym spędzają sen z powiek. Innych przyprawiają o awersję do posiadania potomstwa. Mowa oczywiście o dzieciach w horrorach, które stają się demonami, duchami a nawet samym Antychrystem.

Ostatnimi czasy obserwujemy prawdziwy wysyp mrocznych pociech, będących nie lada utrapieniem dla swoich rodziców. Emanujący nadludzką siłą, wysławiający się w niezrozumiałym języku oraz przejawiający dziwne, wręcz rytualne zachowania Chris to kolejny bohater z cyklu „Dlaczego ludzie nie chcą mieć potomstwa?”.

Tajemnicza dziura w ziemi

Impostor (oryginalny tytuł: The Hole in the Ground), debiutancki horror Lee Cronina, opowiada historię pewnej matki i dziecka uciekających przed przeszłością. Pewnego razu rozwódka, mieszkająca wraz z potomkiem w ubogim gospodarstwie z dala od miejskiego zgiełku, biegając w pobliskim lesie, natrafia na ogromną dziurę w ziemi. Niebawem po tym odkryciu w nocy znika jej pierworodny, po czym – jak gdyby nigdy nic – odnajduje się. Niestety wszystkie znaki na niebie wskazują na to, że jej syn po powrocie nie jest już tym samym kochanym dzieckiem co wcześniej.

Przerost formy nad treścią

Film Cronina, raczkującego twórcy w dziedzinie horroru, przypomina – skoro już o nich mowa – niesforne dziecko, którego nawet na chwilę nie można spuścić z oka. Dopóki bawimy się z nim i pilnujemy go, wszystko jest w jak najlepszym porządku, lecz gdy pójdziemy do łazienki za potrzebą, po powrocie zastaniemy w pokoju porozrzucane wszędzie zabawki i porysowane kredkami ściany. Reżyser wie, jak budować klimat grozy i niepokoju, poprawnie, wręcz warsztatowo, rozprowadza napięcie i rozkłada je na poszczególne akcenty. Jednak w chwili, kiedy daje zbyt dużo swobody własnej inwencji twórczej, próbując igrać z widzem, jego film traci na efekcie i staje się kolejnym, mało spójnym obrazem z przerostem formy nad treścią. W kluczowych momentach twórcy brakuje zdecydowania i pomysłu. Łatwo gubi się w odmętach własnej konwencji i zamiast trzymać się wcześniej wytyczonej drogi, by jakoś dotrzeć do celu, zbacza z kursu, po czym po omacku szuka prawidłowej ścieżki, co daje niestety mizerny rezultat w postaci rynku wtórnego. Nie przestraszy nas zatem obłąkana staruszka, która informuje Sarah „To nie twój syn”, ani sam Chris przejawiający nadludzką siłę czy jedzący owady. Nie zaskoczą również finałowe rozstrzygnięcia i przebieg fabuły. Także pozostawienie niedopowiedzenia w kwestii przyczyn stanu psychofizycznego chłopca nie podnosi rangi filmowi. Ot, znowu zmarnowany potencjał.

Są jednak jakieś plusy

Zapada w pamięć przede wszystkim gra aktorska Jamesa Quinna Markeya, łudząco podobnego do Haleya Joela Osmenta z Szóstego zmysłu, wcielającego się w rolę Chrisa, oraz Seány Kerslake jako Sarah, której naturalne predyspozycje dramatyczne widać gołym okiem. Ich współpraca w filmie wypadła co najmniej zadowalająco. Również wykorzystanie dorodnego górsko-leśnego krajobrazu, przywołującego w pamięci wiele mrocznych legend, dodaje uroku ukazywanym kadrom. Wrażenie jednocześnie majestatycznej i hermetycznej przestrzeni, otoczonej zewsząd gęstym lasem, potęgująco wpływa na odczucie grozy. Niestety na tym plusy się kończą. Impostor pozostaje horrorem służącym jako materiał poglądowy dla początkujących twórców w dziedzinie filmów grozy, w zakresie poprawności zarówno merytorycznej, jak i warsztatowej, lecz w sferze konwencyjnej stanowi pracę domową do odrobienia.

Za możliwość obejrzenia filmu Impostor dziękujemy sieci kin Cinema City.