Arcydzieło gotyckiego horroru, klasyka i wzór dla kolejnych tego typu produkcji – „Bram Stoker’s Dracula” w reżyserii Francisa Forda Coppoli dziś obchodzi rocznicę premiery.
Rok 1462. Książę Vlad III walczy z Turkami. Jego żona Elisabeta dowiaduje się, że zginął i zrozpaczona popełnia samobójstwo. Wiadomość okazuje się być nieprawdziwa. Kiedy książę wraca, okazuje się, że księżniczka jako samobójczyni nie może zostać pochowana w poświęconej ziemi. Vlad przeklina wszystkich i postanawia, że zawrze pakt z siłami ciemności i stanie się wampirem.
Rok 1897. Nieco nierozgarnięty radca prawny Jonathan oraz piękna i słodka Mina mają wkrótce się pobrać. Jednak przedtem prawnik musi się wybrać do zamku w Transylwanii. Wezwał go tam Vlad Dracula, aby mu doradził w sprawie kupna nieruchomości w Londynie. Kiedy gospodarz zamku dostrzega zdjęcie narzeczonej prawnika, przypadkiem bliźniaczo podobnej do Elisabety, budzi się w nim coś, co od dawna było uśpione… Zostawia Jonathana na pastwę swych upiornych narzeczonych, a sam wyrusza po Minę.
Rok 1992. Coppola postanowił nakręcić dzieło klimatem przypominające straszne, przerażające, ale też nieco erotyczne senne marzenie. Dorzucił do tego szczyptę popkultury, kiczu, trochę wątków z innych dzieł, własną inwencję, studium samotności i tęsknoty oraz wielkiej miłości, silniejszej niż śmierć. Reżyser uparł się, by nie używać efektów osiągniętych komputerowo. Przy filmie pomagał mu jego syn – Roman. Duszna atmosfera, wiktoriańskie klimaty, plejada gwiazd, wspaniałe kostiumy. Czego chcieć więcej?
Rok 1993. Film zdobył trzy Oscary (m.in. za charakteryzację), kilka Saturnów, nominację do nagrody BAFTA.
W obsadzie wystąpiły same gwiazdy: przede wszystkim Gary Oldman – hrabia Drakula / Vlad III i Winona Ryder – Mina Harker / Elisabeta, Anthony Hopkins – profesor Abraham Van Helsing / ksiądz, Keanu Reeves – Jonathan Harker, Richard E. Grant – dr Jack Seward, Cary Elwes – sir Arthur Holmwood, Billy Campbell – Quincey Morris, Sadie Frost – Lucy Westenra, Tom Waits – R. M. Renfield, Jay Robinson – pan Hawkins, Wampirzycami były Monica Bellucci, Michaela Bercu i Florina Kendrick.
Michèle Burke, laureatka Oscara za makijaż i fryzury do tego filmu, mówiła:
Francis nie chciał typowego Draculi, który został już nakręcony w Hollywood. Chciał czegoś innego; nowego Drakuli bez cypla włosów na czole, peleryny i kredowobiałej skóry.
Odtwórczyni głównej roli, Winona Ryder, powiedziała:
To, co przyciągnęło mnie do scenariusza, to fakt, że jest to bardzo emocjonalna historia miłosna, która nie jest tym, o czym myślisz, gdy masz na myśli Draculę. Mina, podobnie jak wiele kobiet pod koniec XIX wieku, ma mocno stłumioną seksualność. Wszystko, co dotyczyło kobiet w tamtych czasach, sposób, w jaki gorsety zmuszały je do ruchu, wskazywało na represje. Wyrażanie pasji było dziwaczne.
W filmie rozbrzmiewa „The Love Song For a Vampire” Annie Lennox. Jednak, oprócz tej jednej piosenki, całą muzykę skomponował nasz rodak – Wojciech Kilar. Ścieżka dźwiękowa doskonale współgra z tematem filmu, jest potężna i niepokojąca. Kilar był za nią nominowany do Saturna.
Dracula z 1992 wpłynął na kulturę.Horror jako gatunek, do tej pory traktowany po macoszemu, nagle przedarł się do mainstreamu. Od tej pory wampiry nie były już tylko przerażającymi bestiami, ale stały się… sexy. Nie sądzicie?
Posłuchajcie ich. Dzieci nocy. Cóż to za piękna muzyka. To co, plany na wieczór już mamy ustalone, prawda?