Horda Orgrima Zgładziciela ogniem i mieczem walczy o nowy dom dla swojej rasy – recenzja książki „Fale Ciemności”.

Początki dwóch wielkich frakcji

Po przejściu Mrocznego Portalu Horda, pod przywództwem Czarnorękiego (marionetkowego wodza sterowanego przez czarnoksiężnika Gul’Dana), pokonała ludzi i zdobyła Wichrogród. Gul’Dan zapadł w śpiączkę, a tytuł Wodza Wojennego po pokonaniu Blackhand’a przejął Orgrim Zgładziciel. Jego celem jest zbudowanie nowego domu dla orków i wyzwolenie swoich współplemieńców spod jarzma spaczenia, zatruwającego ich serca i umysły. Orgrim prowadzi zielonoskórych na wojnę przeciwko ludziom, werbując do Hordy leśne trolle, których przywódcą jest Zul’Jhin. Nowi sprzymierzeńcy orków marzą o wydarciu lasów z rąk swoich odwiecznych wrogów, elfów.

Anduin Lothar i jego podwładni po przybyciu do Lordaeron niezwłocznie udają się do króla Terenasa Menethila, by ostrzec go przed niebezpieczeństwem. Królestwa ludzi postanawiają o połączeniu sił w obliczu wspólnego wroga, tworząc Przymierze, którego przywódcą mianowany zostaje Anduin. W wyniku agresji Hordy i zagarniania przez nią coraz to nowych terenów, u boku ludzi stają krasnoludy oraz elfy. Ziemiami Azeroth wstrząśnie wojna, jakiej świat jeszcze nie widział.

Wojna, wojna straszliwa!

Fabuła książki toczy się w gruncie rzeczy wokół walki wszystkich ze wszystkimi, i muszę przyznać, że bardzo mi się ta koncepcja w świecie Warcrafta podobała. Autor przedstawił rasę orków nieco odmiennie niż zostało to zrobione w Narodzinach Hordy. Wielcy, silni, brutalni, machający młotami i toporami na lewo i prawo, zielonoskórzy według Rosenberga są kwintesencją ludu stworzonego do wojny. Na ich tle wyróżnia się ich Wódz, Orgrim. Poza tym, że jest niezrównanym wojownikiem, cechuje go przebiegłość, żelazna logika i konsekwencja oraz zmysł taktyczny.

Autor wprowadził na karty powieści ciekawe stworzenia, z którymi nie mieliśmy styczności w poprzednich pozycjach Legend Blizzarda, jednak dobrze znamy je z gier. Czerwone smoki, nieumarli rycerze, ogry czy gryfy sprawiają, że świat przedstawiony jest barwny
i ciekawy. Zwłaszcza, że podstawowym zadaniem tych istot jest siać śmierć i trwogę
w szeregach wroga.

Opisy walk, pomimo że czasami przedstawiały wyczyny przeczące prawom fizyki, wypadły bardzo fajnie i pełniły rolę motoru napędowego akcji. Wyraźnie skontrastowano wszystkie rasy, stosujące swoje własne taktyki, posiadające słabe i mocne strony, określone sympatie i antypatie. Nawet język włożony w usta bohaterów wywodzących się z poszczególnych ludów jest odmienny.

Legendy Blizzarda po raz kolejny na plus

Fale Ciemności to już trzecia pozycja z serii, którą czytałem i po raz kolejny z przyjemnością piszę recenzję pozytywną. Bez względu na to, czy odbiorca zna uniwersum czy też nie, bez obaw może sięgnąć po tę książkę i bawić się przy niej dobrze.
Postacie doskonale odzwierciedlają role, które odgrywają w szeregach swoich frakcji. Są momentami przerysowane, ale ze względu na  konwencję świata przedstawionego nie uważam tego za cechę negatywną. Dialogi nie są przesadnie rozbudowane, jednak wyraźnie oddają charaktery bohaterów i są spójne. Nawet gdybym bardzo chciał, trudno się do czegoś przyczepić. Jednak uprzedzam, że nie jest to literatura, w której należy doszukiwać się wyszukanych konstrukcji lingwistycznych czy też drugiego i trzeciego dna. To bowiem klasyczna fantasy spod znaku magii i miecza, z jasno nakreślonymi stronami konfliktu, wartką akcją i wyrazistymi postaciami, osadzona w świetnie skonstruowanym świecie.