Harry Potter jest kobietą – recenzja komiksu „Czarolina. Pewnego dnia zostanę fantastykolożką!”

Magiczny świat komiksu

Czarolina to komiks, który od razu przyciągnął moją uwagę. Czytając zapowiedzi na 2020 rok, żyłam nadzieją, że będę miała okazję obejrzeć serię „od środka”. I udało się. Ale zacznijmy od początku. Bohaterką omawianej komiksowej serii jest Czarolina, która przybywa na wyspę Vorn. Dziewczynka bierze udział w letnim kursie, którego tematyka oscyluje wokół fantastycznych istot (kryptyd). Cykl zajęć prowadzi profesor Archibald Baltazar i tajemnicza Madame S. Nie zdziwicie się na pewno, jeśli zdradzę Wam, że na każdego uczestnika kursu czyha ogromne niebezpieczeństwo. Wyspa Vorn, upragnione miejsce dla każdego czarologa, może okazać się destynacją z najmroczniejszego koszmaru.

Francusko-włoski pomysł

Sylvia Douyé, autorka takich propozycji komiksowych jak Marie-Lune czy Girlz, tworzy przede wszystkim dla młodzieży. Za swoje najnowsze dzieło – Czarolinę – otrzymała nagrodę Grand Prix Czytelników, ufundowaną przez „Le Journal de Mickey”, znany francuski magazyn. Włoska graficzka – Paola Antista – przygotowała ilustracje, za które również należą się ogromne brawa! Bohaterowie co prawda przypominają trochę postaci z włoskiej serii W.I.T.C.H., którą ilustrowała Monica Catalano, ale to bardziej zaleta, niż wada.

Czarolina to – również za sprawą egmontowskiego wydania – interesująca opowieść zamknięta w pięknej oprawie. Historia niespodziewanie angażuje czytelnika już na starcie – szybko zapamiętujemy imiona bohaterów, poznajemy magiczne stworzenia, dostrzegamy emocje (ciekawość, zauroczenie, zazdrość, strach) i tajemnicze zniknięcia. Dużo jak na początek, hę? Później wszystko zaczyna się komplikować. Mamy kryptydę na łożu śmierci, rusałki, które przypominają zombie (tak określają je bohaterowie komiksu) oraz tajemniczą (gryzącą!) wampirzycę – główna bohaterka od razu ją rozpoznaje, inni uczestnicy kursu niekoniecznie, pomimo oczywistych wampirzych cech. Poza tym autorka wplata w fabułę temat adopcji i hipnozy. Ponadto co jakiś czas pojawia się charakterystyczne dla Czaroliny „Niech idzie do diabła!”, funkcjonujące w niektórych kręgach jako przekleństwo. Jak widzicie, czytając komiks, nie można się nudzić, ale… czy to nie za dużo dla młodego czytelnika?

Magiczni bohaterowie a sceneria

Historia Czaroliny może intrygować, ale niestety nasze zainteresowanie jej przygodami nieuchronnie maleje. Czterdzieści osiem stron to zbyt mało, żeby opowiedzieć tak złożoną historię i wywołać w czytelniku pozytywne emocje. Przeskoki w czasie sprawiają, że w pewnym momencie opowieści nie wiemy już, na jakim etapie znajduje się śledztwo i kto zalicza się do grona zaginionych. Bohaterowie reprezentują znane w popkulturze archetypy i czytelnik od początku zdaje sobie sprawę, że Czarolina jest wyjątkowa i przewyższa swoich rówieśników doświadczeniem, wiedzą i elokwencją. Finał pierwszego zeszytu jest, co prawda, zaskakujący, jednak nim dobrniemy do końca komiksu, możemy odczuć już zmęczenie całą przygodą. Jak wspominałam, największą zaletą komiksu pozostają grafiki – piękne, nocne krajobrazy to graficzny majstersztyk. Antista zwraca uwagę na szczegóły wyglądu postaci, jednak zawodzi w kreacji fantastycznych stworzeń – są wróżki, królikogołąb (?), lisowiewiórka (?), Gorgona i jedna wampirzyca. Niewiele i mało zaskakująco jak na opowieść o fantastycznych stworzeniach.

Czy warto?

Podsumowując, nastolatkom powinna spodobać się historia o Czarolinie. Grafiki przyciągają wzrok i każdy czytelnik na pewno znajdzie swoją ulubioną postać. Tempo jest ogromne, ale nie powoduje znużenia. Może warto dać Czarolinie szansę? Ja, mimo wspomnianych autorskich potknięć, z chęcią przeczytam kolejny zeszyt. Kto wie, może w kontynuacji będzie lepiej?