Angażował się w najróżniejsze produkcje – od tych głośnych, po małe, niezależne dzieła. Przyjmował role pierwszoplanowe, jak i te, które łatwo było przeoczyć. Otrzymał dwie nominacje do Oscara, Złoty Glob za sportretowanie Maxa w Midnight Express oraz cztery nagrody BAFTA (jedną z nich za Wybitny Brytyjski Udział w Kinie). W 2004 r. został komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego, a w 2015 roku nadany został mu tytuł szlachecki.
Urodził się w Chesterfield jako najmłodszy z trójki rodzeństwa. Uczęszczał do szkół artystycznych i aktorskich. Karierę sceniczną rozpoczął w 1962 r. od sztuki Dzieciobójstwo w domu Freda Gingera. W tym samym roku pojawił się w filmie The Wild and the Willing. W kolejnych latach grał zarówno w teatrze (m.in. w Nie do obrony, Makbecie, Romeo i Julii – tu zagrał rolę tytułową), ale i w kinie, zdobywając uznanie krytyki już w 1966 roku, dzięki filmowi Oto jest głowa zdrajcy.
Trudno jest przytoczyć filmografię Johna Hurta, która liczy sobie grubo ponad setkę pozycji, jednak warto podkreślić choć niektóre z jego ról: głos Aragorna w animowanym Władcy Pierścieni (1978 r.), Kane’a w Obcym – ósmym pasażerze Nostromo (1979 r.), tytułowego Człowieka słonia (1980 r.), Rogatego Króla w filmie animowanym Taran i magiczny kocioł (1985 r.), Kane’a w Kosmicznych jajach (1987 r.), pana Ollivandera w serii o Harrym Potterze, profesora Bruttenholma w filmach o Hellboyu, głos Wielkiego Smoka w Przygodach Merlina czy Doktora Wojny w Doktorze Who. Jego ostatnim filmem był Damascus Cover z roku 2017, którego premiera odbyła się już po śmierci aktora. John Hurt zmarł bowiem 25 stycznia 2017 r., trzy dni po swoich 77. urodzinach.
Korzystając ze specjalnej okazji, w ramach upamiętnienia tak wszechstronnego aktora, zachęcam do obejrzenia dzisiaj jakiejkolwiek produkcji, w której pojawił się sir John Vincent Hurt.
Dołącz do dyskusji