Czy da się nie ronić łez? – recenzja książki „Płacz”

Od Wrocławia do Wałbrzycha

Płacz to trzecia, po Toń i Nomen Omen, powieść Marty Kisiel, wchodząca w skład Cyklu wrocławskiego. Czytelnicy mają w niej okazję znów odwiedzić dobrze  już znanych bohaterów. Po ostatnich wydarzeniach panie Bolesne nie mogą otrząsnąć się po stracie siostry, drogi rodziny Sternów rozeszły się, a Gerd popada w depresję. Każdy przeżywa więc swoje własne, wewnętrzne dramaty. Tymczasem Eleonora zaginęła gdzieś w odmętach czasu i rozpaczliwie błaga o pomoc. Jej bliscy muszą więc porzucić własne troski, zjednoczyć się i ruszyć z pomocą. Zadanie okaże się wcale nie takie proste. Przekorny los co chwila rzuca im kłody pod nogi. A i teren poszukiwań jakichkolwiek śladów po bibliotekarce rozciąga się od Wrocławia po Wałbrzych.

Nim zaczniesz szlochać

Aby móc zacząć czytać Płacz, należy wpierw zapoznać się z poprzednimi częściami Cyklu wrocławskiego. Toń w tym przypadku jest z pewnością wymagana. Bez niej odbiorca nie będzie wiedział, kim są Sternówny, Gerd, Karolek czy Ramzes, co wydarzyło się kilka miesięcy wcześniej oraz jak w ogóle działa psychopomp czy mojry. Łatwo więc będzie się pogubić, a tym samym zniechęcić do lektury. Warto też sięgnąć po Nomen Omen, choć ona nie jest już nieodzowna. Historia Salki i jej brata Niedasia zostały w telegraficznym skrócie przedstawione w Płacz i nie wiążą się już tak ściśle jego fabułą. Oczywiście mimo wszystko zachęcam do przeczytania i tej pozycji. Dzięki niej  lepiej poznamy dzieje i charaktery sióstr Bolesnych, a i Roy Keane stanie się nam bliższy.

Na półkach sklepowych i bibliotecznych znajdziecie także inne książki autorstwa Marty Kisiel, czyli cykl Dożywocie. To właśnie przez niego pokochałem dzieła tej niezwykłej Ałtorki i nie mogę przejść obojętnie wobec żadnej napisanej przez nią pozycji. Warto więc poświęcić swój czas także na nie, ale to już zupełnie inna historia.

Tajemnice, mrok i nuta sarkazmu

Jeśli ktoś miał do tej pory do czynienia tylko z Dożywociem, to z pewnością zaskoczy go inny styl jaki Ałtorka proponuje w powieści Płacz. Klimat jest tu zdecydowanie mroczniejszy i gęstszy. Mamy do czynienia z mieszanką stylu urban fantasy, dramatu i kryminału. Nie brakuje także wątków komediowych. Te zapewnia nam przede wszystkim Matylda Bolesna, poprzez swoje sarkastyczne komentarze i cięte riposty. Inni bohaterowie też nie pozostają przez cały czas jedynie poważni i przygnębieni. Sporo uśmiechu na twarzy wywołuje także sama Marta Kisiel, która, jak to ma w zwyczaju, często stosuje niezwykłe porównania nawiązujące do świata popkultury. Jednak przez większą część powieści przyjdzie nam siedzieć w skupieniu i napięciu. Los nie jest dla bohaterów łaskawy, a gęsty nastrój panujący wokół nich odczujemy na własnej skórze. Nawet Toń nie była tak mroczna. Jeśli z kolei przywiązaliście się do bohaterów, to zdradzić Wam możemy jedno – na koniec zrobicie to, co każe Ałtorka, czyli zapłaczecie.

Time to say goodbye

Płacz to powieść o nietuzinkowej fabule, trzymająca w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Czyta się ją niezwykle szybko. Spowodowane jest to zarówno wciągającą historią, jak i stylem pisarskim, do jakiego przyzwyczaiła czytelników Marta Kisiel. Ałtorka po raz kolejny nie rozczarowuje swoich fanów (wiem co mówię, jestem jednym z nich). Mamy okazję ponownie spotkać naszych ulubionych bohaterów, poznać ich jeszcze lepiej, a przy okazji pożegnać się z nimi. Choć wciąż mam nadzieję, że niektórzy jeszcze powrócą. Gdzieś. Kiedyś. Może w innym cyklu? Albo w crossoverze z Dożywociem? Tego życzę nam, ale niekoniecznie Konradowi Romańczukowi.